Het gaat Victor Mids (Mindf*ck) te ver om te zeggen dat hij uitsluitend dankzij de bibliotheek illusionist is geworden. 'Maar daar is zeker een heel belangrijk zaadje in mijn hoofd geplant.'
In Mindf*ck live, die op oudejaarsavond werd uitgezonden. In interviews. In zijn in 2016 verschenen boek. Overal vertelt Victor Mids hoe hij illusionist is geworden. Hij kreeg op zijn vierde een goocheldoos cadeau. En hij werd op de middelbare school door een leraar voorgesteld aan een klasgenoot die ook de hele tijd met trucs in de weer was: Oscar Verpoort, die sindsdien zijn onafscheidelijke compagnon de route is. Minder bekend is dat ook de openbare bibliotheek een cruciale factor is geweest.
In die tijd, grofweg de jaren negentig, had de bibliotheek weinig anders dan boeken. Mids herinnert zich nog een hoek met blokken. Maar hij besteedde de uren vooral met lezen. 'Goochelboeken, natuurlijk.' Je zou zeggen dat hij een zo specialistische categorie snel uit had, maar: 'dat waren er toch een stuk of vijf. Eentje had een man met een rood jacquet op het omslag. Als een klassieke goochelaar. En het Groot Spectrum Goochelboek. En een soort jeugdroman: je volgde het verhaal en kreeg ondertussen allemaal trucs uitgelegd.'
De trucs die hij toen leerde, past hij nog steeds toe. 'De grap is dat veel dingen die ik doe, ook in die kinderboeken staan. Mensen beseffen dat vaak niet. Alleen het verhaal eromheen is meer voor volwassenen. Sterker: men zal echt verbaasd zijn als ze wisten dat een aantal trucs in Mindf*ck die op tv waanzinnig ingewikkeld lijken, gewoon in zo'n bibliotheekboek worden uitgelegd. Daarom werken we vaak ook vanuit het verhaal en gaan we daarna pas bedenken hoe we die illusie kunnen creëren. Het verhaal werkt dan net zo goed als mindfuck: om je af te leiden van wat eigenlijk heel simpel is.'
Ook in tijden van internet kan de bibliotheek nog altijd opleiden tot illusionist. Daarvan is Mids overtuigd. Het is waar dat er veel online te vinden is. Van de shows van voorbeelden als David Copperfield tot stap voor stap instructievideo's. Maar uitleg kan ook té helder zijn, vindt hij. 'In een filmpje kan je precies zien hoe je je vingers moet bewegen. In een boek moet je het doen met een paar foto's. Precies in die ruimte daartussen, die je dus niet ziet, is ruimte voor eigen inbreng. Zo leer je om je eigen draai aan trucs te geven.'
Een beetje bibliotheek heeft daarom nog steeds goochelboeken in de collectie. 'Als ik een bibliotheek ben, zoals laatst in de buurt van Breda – ik treed ook wel eens op in bibliotheken – kijk ik wel eens naar wat ze hebben. Dat is vaak best wel wat. Ook mijn eigen boek staat er altijd. En als alleen mijn boek er staat, heb ik daar ook geen moeite mee. Ik wilde met het schrijven ervan de ervaring die ik had in mijn jeugd heel graag doorgeven. En met meer dan 125.000 verkochte exemplaren – waaronder ook heel wat door bibliotheken – bleek mijn gevoel juist dat daar behoefte aan had.'
Het boek dat Mids ook met Verpoort samen schreef, is een even aanstekelijke als volgepakte boek geworden, waarin niet alleen trucs worden uitgelegd, maar ook hoe ze werken – én wordt de lezer zelf voortdurend gemindfucked. In interviews daarover heeft hij wel eens laten doorschemeren te veel weg te geven. Maar dat valt mee. 'Ik heb niet alles weggegeven, hoor. Ik heb nog wat tricks up my sleeve. Ik weet ook precies wat ik wel en niet kan doen. Ik denk wel dat boek echt goed werkt om een nieuwe generatie te inspireren.'
Het enig jammere voor wie het boek uit de bibliotheek leent, is dat de lezer óók wordt uitgenodigd in het boek te tekenen of bladzijden te vouwen. Dat kan natuurlijk niet met een boek dat je onbeschadigd moet retourneren. 'Anders moet de bibliotheek maar regelmatig nieuwe exemplaren kopen', lacht Mids.
(Eerder gepubliceerd in Bibliotheekblad 2, 2019)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten