De dames van Renate Dorresteins leesclub ontmoeten hun favoriete schrijver

'Voor elke nieuwe roman schafte hij zoals bekend een half dozijn nieuwe Italiaanse schoenen aan. Hij liet de muren van zijn werkkamer met vers dik, donkergroen vilt bekleden. Hij sleep zijn befaamde dartpijltjes, waarmee hij zijn bierviltjes met aantekeningen aan de muur nagelde, per roman achtennegentig stuks, niet meer en niet minder, want van helder denken krijg je heldere boeken. En in het geval van een naderend writer's block gewoon rustig door de neus blijven ademhalen, met hoofd tussen de knieën. Daar kon menig debutant nog wat van opsteken.'
(Uit: De leesclub, Renate Dorrestein, 2010)

De leesclub kreeg drie jaar geleden een minder dan juichende ontvangst, als ik het me wel herinner. Toch vond (vind) ik het verhaal over een leesclub van zeven 'middelbare mutsen' die een cruis boekt geleid door hun favoriete auteur, een aardige satire, juist omdat het over schrijvers en literatuur gaat. Dorrestein heeft haar successchrijver gemodelleerd naar tal van bekende auteurs. Dat prikkelt mij om alle verwijzingen te raden. Helaas niet altijd met succes: naar welke auteur verwijst bovenstaande? Geen idee. In ieder geval is duidelijk dat als het naar Dorrestein zelf verwijst - wat ik overigens niet denk - ze nu niet meer zo luchtig zal doen over een writer's block. Zie hier.

Ook een mooie uitspraak uit De leesclub is deze: 'Al Gods schepselen moet sterven. Maar we waren pas halverwege de Russische Bibliotheek.' Kan iedere fervente lezer herhalen op zijn sterfbed (moge dat moment nog lang op zich laten wachten).

Zie ook:
- Benali Boekt toont aan hoe moeilijk literatuur op tv is