Drie schrijftips van Christine Otten (Schrijven Magazine)

Drie schrijftips van Christine Otten

Leviathan - Paul Auster

'Austers werk reist al vijfentwintig jaar met me mee. Leviathan bijvoorbeeld: geweldig. Het raakt me enorm door Austers intentie om zo dicht mogelijk bij de personages te komen. Je gaat in hen op, je vergeet bijna dat het geschreven is. Ik probeer zelf ook als schrijver te weten te komen wat in andere mensen omgaat, wat ze voelen en denken. Dat kan alleen als je tijdens het schrijven die ander bent. Het is zoals Auster vertelde in het interview dat ik hem afnam naar aanleiding van Winterlogboek: schrijven is als de liefde. Je moet je helemaal aan de ander uitleveren, pas dan werkt het. Als je dat niet doet, blijf je opgesloten in jezelf en wordt het een slechter boek.'

As I Lay Dying - William Faulkner

‘Faulkners kracht is de taal. Hij beschrijft de personages, die in deze roman iemand ten grave dragen, niet van de buitenkant. Hij wekt ze via hun taal tot leven. Volkse taal, met niet-correct Engels, slang bijna. Maar tegelijk taal waarmee je de personages helder en precies kunt waarnemen. Dat daagt mij uit als schrijver. Het gaf mij, toen ik dat voor het eerst las, het besef dat je alle registers kunt opentrekken, dat je je niet blind moet staren op je eigen stijl. In die tijd werkte ik aan De laatste dichters. Mede door de inspiratie van Faulkner lukte het me de verhalen van sommige personages weer te geven zoals zij me die vertelden.'

Een andere tongval - Antjie Krog

'Dit boek is non-fictie over Zuid-Afrika. Maar: opgeschreven als een roman. Ze mengt autobiografische stukken met verhalen en poëtische stukken. Zo schetst ze een beeld van een veranderende samenleving én een intiem portret. Eigenlijk heeft Krog lak aan alle genres, net als ik dat ook doe: ik schrijf romans, terwijl ik de werkelijkheid gebruik en personages bij hun echte naam noem. Toen ik ooit begon zei een collega: echte mensen in een roman, dat doe je toch niet! Geert Mak, die mijn mentor was, leerde mij dat daarentegen alles kan, als je het maar verantwoordt. Een boek als dit bevestigt die les. Je moet alle vormen durven gebruiken als het verhaal daarom vraagt.’

Christine Otten (1961) debuteerde in 1995 met de roman Blauw metaal. Haar grote doorbrak was het epos De laatste dichters (2004), over het leven van een groep zwarte dichters uit Amerika die sinds de jaren zestig actief zijn. Daarnaast schreef ze onder meer In wonderland (2010), het Boekenweekessay Good Luck (2011, samen met Erik Kessels) en Om adem te kunnen halen (2013). Onlangs verscheen Rafael, een liefdesverhaal over een Brabantse kapster en een Tunesische immigrant.

(Eerder gepubliceerd in Schrijven Magazine)

Eerdere afleveringen met Herman Koch, Maartje Wortel, A.H.J. Dautzenberg en Frank Westerman