Patrick Modiano is de auteur van het schimmige verleden.
Hoeveel romans heeft hij niet geschreven waarin de personages greep proberen te
krijgen op de mysterieuze gebeurtenissen die meestal plaatsvonden als ze
zestien of negentien waren? Altijd is de greep tevergeefs. Ze kunnen zich niet
genoeg herinneren. Ze weten niet wat de herinneringen betekenen die ze wel
hebben. Ze hebben niet genoeg informatie. Maar ook aan Modiano – zeventig wordt
hij volgend jaar – is de moderne tijd niet voorbij gegaan. In De horizon, dat in 2011 in Nederlandse
vertaling van Maarten Elzinga verscheen maar dat ik pas onlangs las, googlet de
schrijver Jean Bosmans de naam van de vrouw die veertig jaar eerder uit Parijs
en uit zijn leven verdween. Het blijkt verrassend eenvoudig haar te vinden,
constateert Bosmans. En dus reist hij af. Alleen hun uiteindelijke ontmoeting,
die beschrijft Modiano niet. Daar is hij de schrijver niet voor. Daar zal hij
op zijn leeftijd ook nooit meer de schrijver voor worden. Wel is De horizon de meest ingevulde roman van Modiano geworden die ik ooit las. De lezer komt meer dan ooit te weten over de personages. Gelukkig doet dat niet af aan de melancholieke kracht die uitgaat van Bosmans' peinzen over het verloren gaan van de tijd, over de horizon die hij nooit leek te bereiken.
Zie ook:
1 opmerking:
Inderdaad weer een mooie Modiano met deze keer, zoals je schrijft, voor het eerst internet als zoekmiddel naar het verleden. In oktober verschijnt er weer een nieuwe roman. Ik ben benieuwd naar de rol van Google of e-mail daarin.
Een reactie posten