Wie de Volkskrant
leest, kan al een paar jaar iedere ochtend Arnon Grunbergs commentaar op het
nieuws lezen. Een voetnoot per keer. Wie zoals ik geen abonnement heeft en de
krant hoogstens af en toe onder ogen krijgt, kan een ruime selectie voetnoten
in één keer lezen in de bundelingen die uitgeverij Nijgh & van Ditmar
publiceert. Onlangs las ik deel twee, met meer dan honderd teksten, binnen
vierentwintig uur uit.
Wat is de beste manier om deze teksten te waarderen? Wie
elke dag een voetnoot leest, zal nooit een overdosis krijgen en alle
verwijzingen naar de actualiteit begrijpen. Wie de bundel leest, krijgt
daarentegen alleen de beste teksten te lezen – waarvan relatief veel
persoonlijke over zijn moeder, zijn seksleven of zijn petekind – en vallen
eerder de constanten of juist tegenstrijdigheden in Grunbergs opvattingen op.
Ik weet het niet, ik zou eerst beide ervaringen moeten hebben.
Wat me vooral opviel aan Voetnoot
2 was zijn soms opvallend expliciet verwoordde politieke en morele
oordelen. Grunberg wijst tbs af omdat levenslange opsluiting minder humaan is
dan de doodstraf. Hij keert zich tegen de heksenjacht op pedoseksuelen. En hij
spreekt zich herhaaldelijk uit tegen het strafbaar stellen van illegalen.
Allemaal keurige standpunten die ik van harte onderschrijf. Nou ja, over tbs en
doodstraf moet ik nog wat langer nadenken.
Wie Grunberg nog houdt voor een cynische of op zijn best
ironische auteur die alle waarheden ondermijnt, zou daarom zijn voetnoten moeten
lezen. Dan ontdek je snel dat Grunberg wel degelijk ergens in gelooft. De
voetnoten sporen de lezer aan om zich niet blind te staren op het karikaturale
karakter en gedrag van zijn hoofdpersonen, maar te proberen de condition
humaine en de maatschappelijke misstanden bloot te leggen waar ze symbool voor
staan.
Zie ook:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten