Willem-Alexander is een blinde vlek voor mij. Ik heb hem als kroonprins regelmatig niet gezien. Mijn republikeinse inborst vertroebelt blijkbaar mijn waarneming.
In het Concertgebouw haastte ik me ooit in de pauze naar de koffie – het was nog in de tijd dat de drank niet bij de entreeprijs was inbegrepen. Het viel mij wel op dat bijna niemand meeliep, terwijl de muziek toch echt was afgelopen en het applaus was ingezakt. Maar waarom? Dat snapte ik niet goed. Pas later hoorde ik dat de wandelgang was vrijgehouden voor Willem-Alexander en Maxima, die ik ook al niet in de zaal had zien zitten. Ik had hen zelfs bijna omvergelopen.
Recenter verliet de kroonprins zijn huis toen ik met mijn gezin wandelde in De Horsten. Mijn vriendin attendeerde mij erop dat Willem-Alexander in de voorbijrijdende auto zat. Ik had niets gezien. En toen hij even later weer thuiskwam, gebeurde hetzelfde: ik keek net de verkeerde kant op, mijn vriendin moest mij vertellen dat hij achterin bij een leeslampje wat papieren doornam.
Gaat dat veranderen nu Willem-Alexander koning wordt? Schrijvers als Mariëtte Nollen in Ik, Beatrix en Oscar van den Boogaard in Majesteit kropen in de huid van Beatrix. Ongetwijfeld maken anderen binnenkort ook van Willem-Alexander een literair personage. Als dat eenmaal gebeurt, bij voorkeur in betere boeken dan deze twee over zijn moeder, zal ik hopelijk eindelijk in staat zijn hem waar te nemen. Literaire personages zie ik nooit over het hoofd.
2 opmerkingen:
Maarten, Willem-Alexander besttat al als literair personage in: "Brieven aan Willem-Alexander", Jan Kostwinder, uitg Houtekiet.
moi boek van een tragisch auteur
vriendelijke groet
Eric de Ridder (bh Bredero-zaliger)
Bedankt voor de tip! Daar hoopte ik al op.
Groet, Maarten
Een reactie posten