Kinderen voor Kinderen
De nieuwe roman van Dimitri Verhulst stoelt op een schitterend idee. Misschien niet origineel: ook Honoré de Balzac en James Ensor gebruikten ooit de wederkomst van Christus als aanleiding tot sociale kritiek. Maar in deze weinig religieuze tijd heeft een bezoek van Christus een extra bevreemdend en daardoor krachtiger effect. Bovendien is het België van deze tijd bij uitstek gebaat bij sociale kritiek. Het land gaat al zo lang gebukt onder communautaire twisten die alle werkelijke belangrijke problemen van de agenda drukken.
Waarschijnlijk zijn het de hoge verwachtingen die Verhulsts ingeving wekken waarom De intrede van Christus in Brussel tegenvalt. De roman volgt een te makkelijk patroon: de nieuwssites kondigen de komst van Christus aan – op de nationale feestdag van België – en de sfeer klaart op. Tot de langverwachte dag passeert zonder dat Christus opdaagt en iedereen weer in zijn oude norse gedrag vervalt. Ook de manier waarop Verhulst laat zien dat iedereen lief voor elkaar wordt, getuigt van weinig verbeeldingskracht. De kermis is opeens wel leuk, men vloekt niet meer, relaties fleuren op, de politie is vriendelijk, men praat met de buurman – en vergeeft hem zelfs als hij een moordenaar blijkt te zijn.
Ik ben sentimenteel genoeg om tijdens het lezen een heel eind met Verhulst mee te gaan, maar achteraf valt vooral op dat Verhulst kritiek diepgang ontbeert en zijn dromen van een betere wereld het niveau van Kinderen voor Kinderen niet ontstijgt. Het enige waarom De intrede van Christus in Brussel overeind blijft, is Verhulsts onverminderd zwierige stijl. ‘Mijn hele leven al las ik van muren de leuze “belgië barst”, op onze openbare bakstenen geklad door mensen die zich gesterkt voelden door de overtuigingskracht van de alliteratie.’ Zulke zinnen blijven een feest.
Dimitri Verhulst - De intrede van Christus in Brussel (178p.) - Contact, € 18,95, ISBN 978 90 254 3753 4
Geen opmerkingen:
Een reactie posten