De angst is overal
Ivo Victoria debuteerde twee jaar geleden met de luchtige komedie Hoe ik nimmer de ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen won (en dat het me spijt). Het talent van de Vlaamse schrijver was zichtbaar in tientallen spitsvondige formuleringen, maar als geheel was de roman onevenwichtig. In zijn opvolger Gelukkig zijn we machteloos zit de constructie deugdelijk, zelfs sterk in elkaar. Toch is het nog geen perfecte roman.
Victoria springt mooi heen en weer van verleden naar heden en van het ene personage naar het andere, om zo langzaam naar een climax toe te werken. Hij brengt een geadopteerde dochter en een oom die eigenlijk een familievriend is, bij elkaar op een treurig thuisfeest. Gezamenlijk ontsnappen ze aan de verstikkende sfeer van een familie die ondanks alles de veiligheid achter de muren van hun woning prefereert. Maar ook op het open veld ontdekken ze dat ze niet kunnen ontsnappen aan de angst die de familie en de hele samenleving beheerst.
Je ziet op iedere pagina dat Victoria flink zijn best heeft gedaan op Gelukkig zijn we machteloos. Een volgehouden, intense toon. Hier en daar een treffende formulering. Bijvoorbeeld: ‘Vroeger was roken een symbool van gezellig samenzijn. Nu maakt het je eenzaam.’ En een heldere boodschap: het is maar goed dat we machteloos zijn tegenover het lot, juist dan kunnen we genieten, vrij en creatief zijn. Als ons iets gebeurt, is dat het noodlot.
Toch lijkt het alsof Victoria iets te goed zijn best heeft gedaan. De roman is door een overdaad aan flashbacks en flashforwards overgeconstrueerd. De korte zinnen barsten van de suggestie en onheldere verwijzingen. Als Victoria in zijn volgende boek nu de frisheid van Hoe ik nimmer de ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen won (en dat het me spijt en de hechte constructie van Gelukkig zijn we machteloos weet te verenigen, komt er nog eens een meesterwerk uit zijn vingers.
Victoria, Ivo - Gelukkig zijn we machteloos (242 p.) - Ambo/Anthos, € 16,95, ISBN 978 90 414 1626 1
Geen opmerkingen:
Een reactie posten