De
eerste zin van deze roman luidt: 'De gebeurtenis die al hun levens veranderde
vond plaats op een zaterdagmiddag in juni, vlak nadat Michael Turner –
veronderstellend dat het huis van de Nelsons leeg was – via hun achterdeur naar
binnen liep.'
Vervolgens
lees je in het amper vijf bladzijden tellende eerste hoofdstuk wat Turner doet.
Feitelijk niet veel. Er is niemand thuis, terwijl de achterdeur open stond. Ra
ra, hoe kan dat? Hij durft het niet te onderzoeken en vertrekt naar zijn
schermles. En ondertussen krijg je de nodige achtergrondinformatie: Turner is weduwnaar
en dankzij het gezin-Nelson is hij er bovenop gekomen.
Maar
wat de belangrijke gebeurtenis precies is? Geen woord. De lezer moet maar
doorlezen om erachter te komen.
Als hij
daarna de bladzijde omslaat en begint aan hoofdstuk twee, staat er: 'Met Josh
had Michael het eerst kennisgemaakt, die avond zeven maanden eerder toen hij
verhuisd was naar South Hill Drive.'
O nee,
dacht ik meteen, nu krijgen we tientallen pagina's met: wat er allemaal is
voorafgegaan. Iedere nieuwsgierigheid naar dé gebeurtenis moet ik zelf proberen
levend zien te houden. De schrijver zelf zal die voorlopig niet meer prikkelen.
Hij is te druk bezig met opsommen van achtergronden.
En
inderdaad, op pagina 66 wist ik weinig meer van Turner en de Nelsons dan wat ik
na het eerste hoofdstuk al wist. Ja, Turner is schrijver van literaire
non-fictie. Hij heeft in New York gewoond. Zijn vrouw was journaliste. Et
cetera et cetera. Maar het is alleen detaillering van wat je al wist, de
informatie voegt niets toe.
Zo voelde het in ieder geval.
Dat is
nog tot daar aan toe als de auteur, bijvoorbeeld, een schitterende stijl had of de lezer op een andere manier in het leven van zijn hoofdpersoon had gezogen.
Helaas is dat niet het geval. Hij slaagt er niet in Turner neer te zetten als
een mens van vlees en bloed. Integendeel, hij leek me ontzettend bedacht. Hoe meer ik van hem te weten kwam,
hoe minder ik in hem geloofde.
Dus
waarom doorlezen? Alleen maar om erachter te komen wat die schokkende
gebeurtenis is? Dat kan ik ook wel even googlen, dan kan ik al die vrijgekomen
uren tenminste besteden aan het lezen van een goed boek.
2 opmerkingen:
Herkenbaar! Ik was zelf tot ongeveer pag 160 gekomen en toen had ik het wel "gezien". Maar onze medebloggers zijn overwegend positief, dus ik heb dit weekend de roman alsnog uitgelezen. Dat verandert mijn mening niet: grote thema's, menselijke problematiek, maar het blijft mij té afstandelijk, té beschrijvend.
Beste Johanna, ik heb wel eens in literaire jury's gezeten: met welke argumenten een jurylid ook aankomt, het gebeurt maar heel zelden dat die zijn collega's daarmee weet te overtuigen. Ik kan me dus goed voorstellen dat al die lof voor Sheers je mening niet heeft doen veranderen.
Een reactie posten