'De
gesp van de flap van mijn fietstas komt tussen de ketting, als ik hem eruit
trek, zitten mijn handen onder het smeer. Ik denk: ha, een mooie smoes om bij
Arie Storm aan te bellen, de meest gevreesde criticus van Amsterdam en
omstreken, of ik mijn handjes mag wassen. Kan ik mooi Storm heiligdommetje
checken. Misschien dat ik dan toch even over de rand van de wc-bril pies, omdat
hij mijn laatste roman heeft genegeerd.
Maar
als ik voor zijn huis sta, trek ik een roze briefje uit mijn tas met daarop Arie Storm schrijver).
Op
de achterkant: Paps en mans.
Poststempel
Zwolle.
Ik
ben geroerd.'
(Uit:
Viktor Frölke, Dagboek van een postbode,
p. 36)
Wat
een eerlijk verslag. Dat dacht ik toen ik Viktor Frölkes Dagboek van een postbode las. Hij schaamt zich voor zijn falen als
romanschrijver waarmee hij iedere dag dat hij in PostNL-tenue over straat
loopt, te koop loopt. Hij schroomt niet om over de bekende namen te schrijven
bij wie hij post bezorgt – onder wie auteur Arie Storm en 'happy hooker'
Xaviera Hollander. Maar ook bekent hij weleens post te ontvreemden. En niet
altijd alles te bezorgen. Hij spaart niemand en zeker zichzelf niet. Het kon
dus niet anders, dacht ik, of het dagboek zou eindigen met zijn afscheid als
postbode. Quod non. Hij kan ondanks het niet-terugvorderbaar voorschot dat hij
voor dit dagboek kreeg niet zonder de schamele inkomsten, schrijft hij in zijn
nawoord. Ik ben dus benieuwd of hij binnenkort ontslagen wordt, als zijn bazen
dit boek lezen. En dat zullen ze zeker doen.
UPDATE 3 oktober: De postbode is op non-actief gesteld, schrijft hij hier.
UPDATE 3 oktober: De postbode is op non-actief gesteld, schrijft hij hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten