Bloomsday vandaag. En dus verschijnt eindelijk Ulixes – de niuwe vertaling van Ulysses door Henkes & Bindervoet, waarover ik maanden geleden al schreef. Verder moet ik er maar niet te veel bij stil staan. Ik heb de hoofdwerken van James Joyce nooit gelezen. Dubliners en Portrait of the Artist as a Young Man wel, in het Engels nota bene. Een citaat uit het laatste boek is me zelfs bijgebleven vanwege de rust en geluk die het uitstraalde (al heb ik het voor de gelegenheid wel opgezocht):
In the soft grey silence he could hear the bump of the balls: and from here and from there through the quiet air the sound of the cricket bats: pick, pack, pock, puck: like drops of water in a fountain falling softly in the brimming bowl.
Maar voor de werken daarna schrik ik terug. Boeken die je vooral kunt waarderen als je de allusies en associaties vat, zoals het vooroordeel over Ulysses en vooral Finnegan’s Wake luidt, dat is niet aan mij besteed. Ongetwijfeld is het ook de moeite waard als je Joyce op een oppervlakkig er niveau leest – het plot, het ritme, de schoonheid van de taal – maar deze schrijver is zo beroemd om de diepere betekenis van zijn taal dat je hoe dan ook tweederangs voelt als die diepere betekenis je ontgaat. Je hebt hoe dan ook het onbevredigde gevoel dat je het werkonvoldoende kan waarderen. Dat is het nadeel van Joyce’ reputatie, die staat in zijn geval onbevooroordeeld lezen zéér in de weg.
Toch hoop ik binnenkort aan Ulixes te beginnen. De nieuwe vertaling dus.
Zie ook:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten