maandag 11 november 2013

Aukelien Weverling - 'Het land' (BOEK)


Wat prijzen de dorpsbewoners zich in Het land gelukkig met hun leven. In de stad woont iedereen hutjemutje op elkaar – zij hebben rust en ruimte. In de stad is altijd gedoe en rumoer – zij hebben het rustgevend anker van de traditie. In de stad is iedereen of zelf verslaafd aan de drugs of slachtoffer van de drugsoverlast – zij hebben door iedereen onderschreven normen en waarden, krachtig uitgedragen door de dominee.
Dat ze in werkelijkheid liefdeloos en bekrompen zijn en zich wentelen in hun eigen gelijk, heb je als lezer van Aukelien Weverlings derde roman echter al snel door. De komst van een gezin van niet-westerse herkomst kan dan ook weinig goeds opleveren. En inderdaad, wat begint met flauwe, onplezierige geintjes loopt gruwelijk uit de hand. Waarbij de reactie van het dorp dáárna het gruwelijkst is.
Weverling zet de contrasten scherp aan. Te scherp. De dorpelingen zijn zo boers, oubollig en in zichzelf gekeerd dat het niet geloofwaardig meer is. In een tijdperk van televisie en internet bestaat zo’n radicale scheiding tussen stad en platteland toch niet meer? Ook de nieuwkomers zijn te archetypisch in de mate waarin ze vasthouden aan hun geïmporteerde gewoontes en gebruiken.
Het land wordt verteld door een jong meisje dat verstikt wordt door de verveling en de sociale controle. Dat biedt ruimte voor een conflict met haar omgeving – al helemaal als ze een relatie krijgt met de enige jongen die wel vriendschap sluit met de nieuwkomers. Maar Weverling speelt deze troefkaart niet uit: de jongen sterft aan een ziekte, waarna het meisje zich toch gedwee neerlegt bij de heersende mores.
Daardoor is Het land – hoewel geschreven met een mooie, effectief kale stijl – niet meer dan een al te zwart-wit uitgewerkt drama.

Aukelien WeverlingHet land (224 p.) – Meulenhoff, € 17,95
(Eerder verschenen in BOEK 6, 2013)

Zie ook:

Geen opmerkingen: