De jonge Doris
Steyn maakt ruzie met haar oma en Ludo Loeloeraai, de hoofdpersoon van Etienne
van Heerdens Klimtol en ook al dik
over de zestig. Terwijl ze het ene verwijt na het andere op hen afvuurt, staat
er (op pagina 305): 'Ze schudt haar hoofd, pakt de telefoon en begint te
twitteren.' En zes regels naar beneden: 'Haar vingers flitsen over de telefoon'.
Zou het werkelijk?
Ik twitter niet. Ik zit niet op Facebook. Ik zoek op beide platformen alleen
wel eens informatie. Dus ik weet misschien nog minder van sociale media dan Van
Heerden, die twintig jaar ouder is dan ik. Toch roept de manier waarop Doris in
zijn roman twittert en facebookt de gedachte op dat Van Heerden de fenomenen
alleen uit de krant kent. Wie kan zo goed multitasken dat hij zelfs tijdens een
ruzie twitter blijft inzetten voor promotionele doeleinden, zoals Doris?
Er is heus wat goeds
te zeggen over Klimtol. De
geschiedenis van de personages reflecteert mooi de geschiedenis van
Zuid-Afrika. Dat schreef ik eerder hier. Ik waardeer ook de manier waarop Van
Heerden steeds nieuwe informatie toevoegt aan wat de lezer weet, zodat het effect
ontstaat dat hij langzaam de sluiers rond zijn verhaal wegtrekt. Daarom vul ik
de verhouding van Doris tot haar oma en Ludo ook niet verder in. Ontdek dat
vooral zelf. En dan de snelle, levendige, dynamische stijl, vol onvertaalbare
Afrikaanse begrippen die dan ook gelukkig onvertaald zijn gebleven.
Maar de moderne
media die in het tweede deel, met de opkomst van Doris, een grotere rol
krijgen, maken de roman ongeloofwaardig. Dan besef je opnieuw: een schrijver
moet schrijven over wat hij kent. Als je bijna zestig bent, moet je niet
geforceerd hedendaags gaan doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten