Joël Dicker, 'Het boek van de Baltimores'

Inderdaad, Joël Dicker lees je niet om een shot literair genot. De Zwitserse auteur gaat clichés niet uit de weg. In Het boek van de Baltimores kwam ik al snel een zin tegen als: 'Je moet wel onder een rots hebben geleefd, wil je niet weten wie Alexandra Neville is' (of zoiets, ik citeer uit het hoofd). Toen wist ik genoeg.
Toch heeft de stijl wel iets opgeruimds dat ik prettig vind om te lezen: met al die grote woorden die Dickers ook nog eens onderstreept door nooit te beweren dat een personage iets is, maar altijd 'heel erg' iets is. Bijvoorbeeld: 'Woody was heel erg goed in American football, een echte ster, waar tegenstanders verschrikkelijk veel ontzag voor hadden' (ik citeer weer uit het hoofd).

De belangrijkste reden om Dicker te lezen is – het is al vaak gezegd – zijn fantastisch vermogen om een ingewikkeld plot met perfect gevoel voor timing uit de doeken te doen. Hij geeft precies op het juiste moment nieuwe brokje informatie. Hij laat alle personages van belang zijn. In Het boek van de Baltimores werken heden en verleden daarbij mooi op elkaar in. En tot op het laatst wordt de lezer verrast terwijl de gebeurtenissen toch volkomen logisch zijn.

Maar wat ik vooral goed vind is de manier waarop hij de, noodzakelijkerwijs lange, voorgeschiedenis relevant maakt. Ik heb spannende boeken gelezen die lange tijd voortkabbelen – en dan valt er een lijk en komt de handeling eindelijk op gang. Ik denk aan een Saskia Noort die ik ooit las, de titel is me ontschoten. Wat Dicker daarentegen vertelt over Marcus' verhouding met zijn neven, de onderlinge relatie tussen die neven, de grote zorgzaamheid waarmee hun vader Saul zich over hen ontfermt et cetera. Je vóélt meteen dat Het Drama, waar je dan nog niets van weet, daarmee te maken heeft. Wat ook het geval bleek.
Daarom heb ik Het boek van de Baltimores met veel plezier gelezen.